blog van Christel
Praten over de dood? We doen het liever niet, we willen er snel van weg….. Hoe kan het toch dat wij in onze cultuur de dood zo moeilijk kunnen accepteren. We doen er zo ingewikkeld en krampachtig over, het is eng en de pijn en het verdriet moeten zo snel mogelijk over zijn. Zand er over en door….. Zo werkt het echter niet voor mensen die een dierbare verliezen. Verlies heeft erkenning nodig en verdient dat ook. Het rouwen is immers de prijs die we betalen voor de liefde die we voelen, voor de verbinding die we hebben met de mensen van wie we houden.
Hoe is dat voor jou? Vertel eens…..
We zijn allemaal op weg naar de dood, het leven eindigt. Het is de enige zekerheid die we hebben in het leven. De dood zou dus juist verbindend moeten zijn omdat het ons allemaal treft. Niemand ontkomt er aan, dus kijk niet weg, maar kijk het aan. Geeft het erkenning, praat en luister.
Hoe is dat voor jou? Vertel eens…..
Ik weet zeker dat als we de dood meer accepteren we het leven intenser ervaren. Rijker. En een rijker leven gun ik iedereen. Praten over de dood zou wat mij betreft dus Doodgewoon mogen zijn.
Hoe is dat voor jou? Vertel eens….
Het bespreekbaar maken van de dood is mijn missie. Laten we het er over hebben en alle facetten van de dood bespreken, het omarmen, het meer integreren in ons leven en juist daardoor het leven meer ten volle beleven. Dood en leven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, het is zo Doodgewoon.
Mijn missie ontstond 7 jaar geleden. In april 2014 werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid toen mijn jongste zoon Jaron overleed. Zomaar, als donderslag bij heldere hemel, zittend op een terras met zijn vrienden kreeg hij een hartstilstand. Hij was slechts een paar weken 23 jaar en genoot van het leven. De dreun was enorm, het verdriet onbeschrijflijk en de pijn galmt iedere dag in elke cel van mijn lichaam na. Ik voel de pijn tot in het diepst van mijn ziel. Het zal er altijd zijn en dat wil ik ook.
Ondanks of misschien wel dankzij dit enorme verlies heb ik ook een grote veerkracht in mezelf ontdekt. Hoewel de scheidslijn tussen leven en dood minder duidelijk is geworden, kies ik toch ten volle voor het leven, met alles wat er bij hoort. Bang voor de dood ben ik niet meer, mijn kind is immers al daar.
Al vrij snel na het overlijden van Jaron wist ik dat ik iets met deze levenservaring wilde doen. Andere mensen helpen op weg naar werk- en levensgeluk. Dankbaar ben ik met heel mij hart dat ik dit iedere dag in mijn coachpraktijk mag doen.
Het bevreemdt mij dat we het in onze cultuur liever niet over de dood hebben. We worden erdoor overvallen als het ons overkomt. Hoe mooi zou het zijn als hier een kentering in komt en we de dood meer accepteren in ons leven. Dat is de reden dat ik 7 jaar na het overlijden van mijn zoon mijn missie verder vorm wil geven. Dit ga ik doen door mensen de gelegenheid te bieden ervaringen met elkaar te delen en over de dood te praten.
Op 3 mei jl, de dag van de begrafenis van mijn zoon, bedacht ik de titel van mijn missie: ‘Doodgewoon’. Het werd mij ingegeven, ingefluisterd. Ik kreeg kippenvel en wist het zeker, het moment is daar. Hoe kan ik anders dan hier gehoor aan geven!
Binnenkort organiseer ik alweer de tweede bijeenkomst met een klein groepje (max 8 personen) om het over de dood te hebben. Laagdrempelig op een sfeervolle locatie met koffie/thee & lekkers.
Hoe is dat voor jou? Vertel eens….
Lieve groet,
Christel
